Yerçekimi, iki nesne arasındaki kütle çekim kuvvetinin sonucudur. Daha spesifik olarak, herhangi bir nesnenin kütlesi, çevresindeki diğer nesneler üzerinde çekim kuvveti uygular. Bu çekim kuvveti, nesnelerin kütlesine ve aralarındaki uzaklığa bağlı olarak etkilenir. En bilinen örneği, Dünya’nın yüzeyinde bulunan nesnelerin Dünya’nın merkezine doğru düşmesine neden olan yerçekimidir.
Yerçekimi kavramı, bilim tarihinde Isaac Newton tarafından geliştirilen evrensel çekim yasasıyla formülleştirildi. Newton, 1687 yılında “Philosophiæ Naturalis Principia Mathematica” adlı eserinde yerçekimini açıkladı. Bu yasa, her nesnenin diğer nesneler üzerinde çekim kuvveti uyguladığını ve bu kuvvetin nesnelerin kütlesine ve aralarındaki uzaklığa bağlı olarak değiştiğini belirtir. Newton’un bu yasası, uzun bir süre boyunca yerçekimi anlayışımızı temsil etti.
Daha sonra Albert Einstein, 1915 yılında genel görelilik teorisini geliştirerek yerçekimini farklı bir perspektiften ele aldı. Einstein’ın genel görelilik teorisi, kütlenin uzay-zaman dokusunu eğrilttiğini ve nesneleri bu eğrilmeye uygun yörüngelere çektiğini öne sürdü. Bu, yerçekiminin anlayışını daha derin ve geniş bir şekilde değiştirdi.
Sonuç olarak, yerçekimi kavramı Newton’un 17. yüzyılda yaptığı çalışmalarla başlamış olup, Einstein’ın 20. yüzyılda genel görelilik teorisiyle daha kapsamlı bir şekilde açıklanmıştır.
